Ev

Bulaşıcıdır. İnattır. Gıcıktır. Uydurukçudur. Delidir. Fecenayip şahsına münhasırdır.
Okur! Yandığının resmidir. Gel, yol yakınken okurluk durumundan istifa et.

Bayağı saçma şekilde evde oturuyorum. Saçma olan evin kendisi aslında.. Böyle bi’ soğuk, bi’ sessiz, bi’ karanlık yapmış kendine.. İyi de evin içinde Hemingway yoksa soğukluğun kime hacı diye dolanıyorum.

Ev kendisine söylendiğimin farkında değil tabii. Hikayem de evin gerizekalılığıyla alakalı değil.. Rüzgarların dahi süpürüp götürmek istemeyeceği pislikler, kötülükler, şeytanlıklar ve daha niceleri ile alakalı olmadığı gibi…

Sakın kendini hikayenin göbek deliğine yerleştirmeye kalkmayasın diye söylüyorum: hikayem en başta seninle alakalı değil!… Çünkü hayal ettiğim tüm cümlelerden çok uzaktasın.. Temayı senin üstünden geliştirmeye kalkarsam yandı gülüm keten helvanın atalarıyla tanışmam an meselesine döner!.. Çünküsü güdük kalır.. Gelişme ve ilerleme yönünde tam bir adım atmışken midesine kazma yiyen uygarlıklara benzer..

Hava lüzumsuzca ve had safhada is ve pus yumağıyken katledilen doğadan, sapıkça ve hunharca öldürülen çocuklardan/kadınlardan, açgözlüyüm o halde varım mottosuyla doğru ve dürüst olan her şeyi yok eden canavarlardan, sonsuzluğun insanoğlunun aptallığı ile ispatı gibi kalp krizi konularından dem vurmam da hiç şık olmaz…

Yazı dediğin böyle şeyler yazmaz zaten.. En azından benim hayalimdeki yazı..

Eve dönelim..

Ev demiş ve evin içinde olmayan Hemingway’de kalmıştık.. Gönül isterdi ki köşe odaya bir Ernest yerleştireyim. Düşünsene bir odada Cézanne çiziktirirken bir odada tıkır tıkır Hemingway’in Royal Quiet de Luxe’ünün tıkırtısı.. Üstelik henüz açık arttırmada 2750 dolara satılmamış.. Ernest de kafayı saplantılı düşüncelerle henüz tıka basa mikemmelen doldurmamışken..

Ernest’in tıkırtısı arada kesiliyor, bir bakıyorum elinde Hemingway bardağıyla salonda.. 10 Aralık 1954’de, o soğuk Cuma gecesinde, Stockholm’deki Nobel ödül töreninde yapmayacağı konuşmayı hazırlıyor.. Yapmayacak çünkü  inatçı; en çok da sağlığıyla inatlaşıyor.. Haa bir de o zamanlar Nobel ödüllerinin daha hakkaniyetli dağıtıldığına dikkat çekmekte fayda var..

Konuşmayı kendi adına bir başkası yapacak olsa da yazısını ‘’bir yazar için fazla konuştum’’ diye bitiriyor ve ekliyor: ‘’çünkü yazar, söyleyecek değil yazacak sözü olan insandır’’.

‘’Şekerim konuşma hazırlığın tamamsa bir hava değişikliği yapalım’’ deyip zamanda biraz geriye gidiyoruz.. Hala salondayız… Cézanne’da bize katılmış. ‘’Natürmortla işin bittiyse armutları yiyebilir miyiz’’ diye soruyorum.. ‘’Tamam ama bana da soyuverin’’ diyor. Biraz bunalmış belli ki.. Çağının ilerisinde koşan adam olmak kolay değil.. Ama o bu ara daha çok duran meyvalar, çiçekler, ağaçlar filan resmetmekte. Bence çağlar ötesi yeteneğini nesnelerle dinlendirmeye çalışıyor..

Misafir dostlarıma Fransız ve Küba füzyon mutfağından yemekler hazırlamak üzere mutfağa gidiyorum. Mutfakdöken olarak mutfağa girip de mutfağın yarısını kırmadan çıkmışlığım olmadığından önce porselen çaydanlığı, sonra ocağı kırıyorum.. Beynimin mutfak lobu mu eksik acaba diye düşünürken iyi dostlarım içeriden sesleniyorlar: ‘’Bizim ömrümüz hayatı sadeleştirmekle geçti. En basitinden biraz ezine peyniri biraz taş fırın ekmeği neyimize yetmez allasen’’. Allaseni de öğrenmiş olmaları dikkatimden kaçmıyor.. Kapalıçarşı marşı gezerken gözlemi de kapmışlar..

Sabah sabah beni Ernest ve Paul ile buluşturan evin bu melankolik atmosferini hayra yorasım var… Pembe gözlükleri koyduğum yeri bulamıyorum.. İhtiyar adam yetişiyor imdadıma.. Bize benzemeyen her şeyin kökünü en ilkel yöntemlerle kazıyabileceğimizi sansak da Santiago’nun düşündüğü gibi en azından hala ‘güneşi ya da ayı ya da yıldızları öldürmeye çalışmıyor olmamız da bir şey’ diyerek gözlerimi kısıyorum..